กลุ่มที่สอนยากที่สุดในชีวิต

กลุ่มที่สอนยากที่สุดในชีวิต....

ในกลุ่มที่เป็น "วิปัสสนาจารย์" ของคุณลุงการุณย์ บุญมานุช นั้น  ผมจะเป็น "วิปัสสนาจารย์"  ที่มีประสิทธิภาพสูงมาก คือ 

[1].. สอนได้ตั้งแต่อายุ 2 ขวบครึ่งขึ้นไป 

เด็กอนุบาลนั้น ส่วนใหญ่ จะไม่ค่อยมีใครกล้าสอน เพราะ สอนยาก ส่วนผมนี่ชอบมากที่สุด เพราะ สอนง่ายที่สุด 

สำหรับ "สว"  หรือผู้สูงวัยนั้น สอนยากสอนเย็นที่สุด  ถ้าเลี่ยงได้ ก็จะไม่สอน  ตาก็มองไม่ค่อยเห็น หูก็ไม่ค่อยได้ยิน ฯลฯ 

[2].. เด็กตาก็สอนได้

[3].. เด็กหูก็สอนได้

[4].. เด็กปัญญาก็สอนได้

[5].. ศาสนาใดก็สอนได้  ในนักเรียน 1 กลุ่ม มีหลายศาสนาก็สอนได้  เคยสอนเด็กที่นับถือศาสนายูดาห์มาแล้ว  ศาสนาคริสต์ อิสลาม ปกติสอนเป็นประจำ

ฯลฯ..  ขอให้มาเป็นกลุ่มก็แล้วกัน

[6].. สอนได้ทุกหลักสูตรของวิชาธรรมกาย ตั้งเบื้องต้น ระดับกลาง ระดับสูง

จุดอ่อนของผมคือ  การสอนเดี่ยว, คนเดียว  คือ ผู้เรียนมีคนเดียว  ถ้าผู้เรียนไม่เห็นดวงธรรม ก็ไม่รู้จะทำอะไรกันต่อ ก็เลิกสอน  

การสอนเป็นกลุ่มข้อดีก็คือ  จะต้องมีคนเห็นดวงธรรมบ้าง ก็สอนต่อกันได้

กลุ่มที่สอนที่ยากที่สุดก็คือ กลุ่มที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้...เป็นศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้านลอจอ 

ผู้ที่ไปติดต่อให้สอน เขาไม่รู้ว่า ควรจะเลือกเด็กระดับไหน เขาก็เลือกใกล้ๆ 

วันที่ (๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๖๓) ช่วงบ่าย (ของปีที่แล้ว) ก็จะไปสอนวิชาธรรมกายให้กับเด็กเล็กของศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้านลอจอ ตำบลท่าก๊อ อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย

เราไปถึงประมาณ 13.00 น. ปรากฏผู้เรียนยังหลับ ตื่นกันประปราย  คณะวิปัสสนาจารย์ต้องดื่มกาแฟรอ

เมื่อผู้เรียนตื่นแล้ว ยังร้องไห้งอแงอีกพักหนึ่ง

เด็กกลุ่มนี้ สอนยากอย่างไร?  ความยากเป็นอย่างนี้คือ...

[1].. อายุน้อยเพราะเป็นชั้นเด็กเล็ก 

[2].. ง่วงนอน เพราะ เพิ่งตื่นขึ้นมา

[3].. ยังฟังภาษาไทยไม่ค่อยรู้เรื่อง โรงเรียนเพิ่งเปิดวันแรก เด็กเมื่ออยู่บ้าน เขาพูดภาษาถิ่นของเขา

ผมไปเห็นผู้เรียน ก็ "เหงื่อตก" แล้ว  ตายแน่ๆ วันนี้ ตายแน่ๆ.... 

เมื่อเอาเด็กมารวมกันได้แล้ว (ดูภาพ) 

[1].. ต้องใช้หลักการ "ให้รางวัลกับการลงโทษ" ถ้าใครทำได้ดี แจกขนม ต้องชูขนมให้เห็นด้วย

[2].. นอกจากจะให้ขนมแล้ว จะให้ดูหนังอีก แล้วก็ฉายหนังไป 

ปกติฉายหนังการ์ตูนเรื่องเดียวก็สามารถสอนต่อได้แล้ว  นี่ต้องฉายกันถึง 3 เรื่อง เด็กจึงมีอารมณ์ร่วม หัวเราะไปกันหนัง

ผลการสอน..... เด็กก็เห็นดวงธรรม กายธรรม ประมาณร้อยละ 90

หลังจากสอนเสร็จแล้ว ก็ต้องฉายหนังให้นักเรียนดูอีก เพราะ สัญญาไว้อย่างนั้น ให้กินขนมไปด้วยได้เลย

-------------------------

เขียนโดย ดร. มนัส โกมลฑา Ph.D. (สหวิทยาการ)

www.manaskomoltha.net

Facebook Fanpage: https://www.facebook.com/manas4299/

Line ID : manas4299

Youtube: https://www.youtube.com/user/mommeam4299/

โทรศัพท์ : 083-4616989

โรงเรียนบ้านสระเพลง

เมื่อวันอังคารที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2557 ผมไปสอนวิชาธรรมกายให้กับนักเรียนโรงเรียนบ้านสระเพลง อ. สูงเนิน จ. นครราชสีมา

เด็กโรงเรียนนี้ ปฏิบัติธรรมได้ดี ทั้งๆ ที่สภาวะแวดล้อมไม่ค่อยดีนัก  กล่าวคือ ผู้ปกครองนักเรียนส่วนใหญ่ ดื่มสุรากัน  เป็นกันทั้งหมู่บ้าน

เป็นหมู่บ้านที่มีอบายมุขมาก

การสอนแต่ละครั้ง เพื่อเป็นการยืนยันให้กับครูและคนที่ติดตามการเรียนการสอนว่า เด็กเห็นดวงธรรมจริง เห็นกายธรรมจริง ก็คือ การให้เด็กนักเรียนวาดภาพออกมา

การให้เด็กบรรยายภาพด้วยนั้น เพื่อเป็นการฝึกให้เด็กเขียนภาษาไทยด้วย

ในขณะที่ผมบอกกวิชานั้นคือ “ปริยัติ” เมื่อนักเรียนทำตามคำบอกวิชาคือ “ปฏิบัติ”  เมื่อเด็กเห็นดวงธรรม กายธรรม คือ “ปฏิเวธ”

วิชาธรรมกายสามารถแสดงและพิสูจน์ หลักสำคัญของศาสนาพุทธ คือ “ปริยัติ”-“ปฏิบัติ”-“ปฏิเวธ”  ได้อย่างแจ่มแจ้ง อย่างที่ไม่มีใครทำได้

โรงเรียนบ้านหนองเหล็ก

เมื่อวันพุธที่ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2557 ผมกับคุณคำพัน ครองเกษมเดินทางไปสอนวิชาธรรมกายให้กับนักเรียนที่อำเภอสังขะ จังหวัดสุรินทร์

ผู้ติดต่อให้ไปสอนคือ คุณสังเวียนกับคุณลอย (ไม่ได้ถามนามสกุล)  ผมออกจากโคราชประมาณ 4 ทุ่ม  ไปพักนอนในปั๊ม ปตท. ที่อำเภอปราสาท 

ตอนบ่ายไปสอนที่โรงเรียนบ้านหนองเหล็ก (กองทัพบกอุปถัมภ์) 132 ม.9 ต.ตาวัง อ. บัวเชด จังหวัดสุรินทร์

โรงเรียนบ้านหนองเหล็กห่างจากโรงเรียนโรงเรียนบ้านกะปูประมาณ 2-3 กิโลเมตร แต่อยู่คนละอำเภอ

เด็กโรงเรียนนี้ เขียนภาษาไทยดีมาก 

หมาตัวนี้ เป็นหมาโรงเรียน ชอบถ่ายรูปมาก